سروده ای زیبا از سید حسن خمینی

خورشید در این کرانه تنهاست / تنهاست که بی‌مثال و همتاست

تنها نه منم شکسته قامت / پشت فلک خمیده هم تاست

گر صبح مراست، دیده‌ی توست / ور خانه تو راست، سینه‌ی ماست

از پشت نگاهت ای پری روی / بی‌تابی قلب خسته پیداست

می‌سوزد و همچنان وفادار / می‌گرید و همچنان فریباست

وان چشم که چشمه‌ی کمال است / امروز اسیر موج غم‌هاست

خورشید نشسته بر لب جوی / یا ماه فتاده روی دریاست

روی تو نه رو، بدر ماه کامل / زلف تو نه زلف، شام یلداست

چشم تو نه چشم، چشمه‌ی نور / کام تو نه کام، جام صهباست

گفتند که تیغ ابروانت چون آه ستم کشیده برّاست

گفتم که عجب نیایدم چون / آغشته به آب دیده‌ی ماست