اشعاری زیبا از ابوعلی سینا

مهر علی علیه السلام 

تا باده عشق در قدح ریخته اند

و اندر پی عشق عاشق انگیخته اند

با جان و روان بوعلی مهر علی

چون شیر و شکر به هم بر آمیخته اند

 

دو علی 

بر صفحه چهرها خط لم یزلی

معکوس نوشته است نام دو علی

یک لام و دو عین با دو یای معکوس

از حاجب و عین و الف با خط جلی

 

ایمان من

کفر چو منی گزاف و آسان نبود

محکمتر از ایمان من ایمان نبود

در دهر چو من یکی و آن هم کافر

پس در همه دهر یک مسلمان نبود

 

بادیه علم

دل گر چه در این بادیه بسیار شتافت

یک موی ندانست ولی موی شکافت

اندر دل من هزار خورشید بتافت

آخر به کمال ذره ای راه نیافت

 

بند اجل

از قعر گل سیاه تا اوج زحل

کردم همه مشکلات گیتی را حل

بیرون جستم ز قید هر مکر و حیل

هر بند گشاده شد مگر بند اجل

 

رهایی غم دنیا

اگر دل زغم دنیا جدا توانی کرد

نشاط عیش به دار بقا توانی کرد

و گر به آب ریاضت بر آوری نفسی

همه کدورت دلها صفا توانی کرد

ز منزلات هوس گر برون نهی گامی

نزول در حرم کبریا توانی کرد

و گر ز هستی خود بگذری یقین می دان

که عرش و فرش فلک زیر پا توانی کرد

و لیکن این عمل رهروان چالاکست

تو نازنین جهانی کجا توانی کرد

نه دست و پای امل را فرو توانی بست

نه رنگ و بوی جهان را رها توانی کرد

چو بوعلی ببراز خلق و گوشه ای بگریز

مگر که خوی دل از خلق وا توانی کرد

زلف تو

زلف تو چو افعی پی شر می گردد

دانی پس پشتت ز چه بر می گردد

چون دید که لعل تو زمرد دارد

افعی شد و در کوه و کمر می گردد

بسته هوی و هوس

ای نفس که بسته هوی و هوسی

بشتاب که در حمایت یک نفسی

دنیا مطلب جاه مجو عشوه مخر

کز دوست برآیی و به دشمن نرسی