بدیهه گویی بهار

 به ملک الشعرا بهار گفتند: این چهار لفظ را در چهار مصراع به وزن رباعی بگو و آن چهار این بود: تسبیح، چراغ، نمک، چنار. بهار این رباعی را در چند لحظه بساخت:

با خرقه و تسبیح مرا دید چو یار
گفتا ز چراغ زهد ناید انوار

کس شهد ندیده است در کان نمک
کس میوه نچیده است از شاخ چنار
(دیوان بهار، ج1،ص 22)

باز رباعی دیگری با این چهار چیز طرح شد: خروس، انگور، درفش و سنگ، این رباعی را ساخت:

برخاست خروس صبح بر خیز ای دوست
خون دل انگور فکن در رگ و پوست

عشق من و تو قصه ی مشت است و درفش
جور تو و دل، صحبت سنگ است و سبوست
(دیوان بهار، ج1،ص 23)