قصه های گرمابه

گرگ و میش صبح است و کوچه شکرریزهای نیشابور مالامال از عطری آشناست؛عطر وجود امام رضا jکه  به گرمابه می رود.

 شهر در سکوت دلنشینی فرو رفته است و درکوچه پس کوچه هایش جز نجوای کسانی که هنوز نماز صبحشان را نخوانده اند صدای دیگری جلب توجه نمی کند.

حضرت بی همراه و نگهبان و بقچه در دست خود را به حمام می رساند و آرام و با وقار از پله های سنگی آن پایین  می رود.

گرمابه بان که مشغول چرت زدن است یک باره با صدای یا الله و سلامی گوش نواز به خود می آید و ناباورانه خودش را در برابر حضرت رضاj می بیند.

دستپاچه می شود،برای لحظه ای تصمیم می گیرد مثل پدرش که  به رسم ادب،در برابر پادشاهان به  خاک  می افتاد  امامش  را احترام کند اما یادش می آید که حضرت از این جور احترام گذاشتن ها بیزار است.

 لحظه ای بعد امامj لنگ به کمر می بیندند و به گرمخانه حمام که در بخاری لطیف فرو رفته است قدم می گذارند. سلام دادنش پیرمردی را که در گوشه حمام مشغول کیسه کشیدن است به وجد می آورد چرا که چشمش بر در است تا بلکه کسی بیاید و پشتش را کیسه بکشد!

حضرتj بقچه وسایلش را گوشه ای می گذارد و بی معطلی سر وقت پیرمرد می رود و مشغول کیسه کشیدنش می شود.

 اندکی نمی گذرد که چند نفر دیگر نیز به حمام می آیند و از صحنه ای که پیش چشمشان است شگفت زده  می شوند،جلو   می روند تا خود ، پیرمرد را کیسه بکشند اما آقاj نمی پذیرد و - با وجودعذرخواهی پیرمرد که تازه حضرت راشناخته- با مهربانی هر چه تمام تر او را کیسه می کشد...قصه های گرمابه،بیژن شهرامی