جاماندگان کربلا(1)

عبدالله بن عباس

به قولی او همان «ابن‏عباس» از روایتگران معروف تاریخ عاشوراست.
از جمله کسانی بود که پس از تصمیم امام حسین علیه‏السلام برای رفتن به کوفه، تلاش می‏کرد آن حضرت را از این سفر بازدارد و بی‏وفایی کوفیان را یادآوری می‏کرد و چون کلماتش در اراده‏ی امام تأثیر نگذاشت، به شدت متأثر شد. از کسانی بود که پیشاپیش از شهادت سیدالشهداء خبر داشت و روز عاشورا در مدینه بود و با دیدن خواب و تبدیل مشکی که داشت به خون، از کشته شدن حسین علیه‏السلام باخبر شد. ابن‏عباس، پسر عموی امیرالمؤمنین و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بود و از چهره‏های بارز مفسران اسلام محسوب می‏شد که تفسیر را از حضرت علی علیه‏السلام، آموخته بود. مجالس ابن‏عباس، آمیخته به بحثهای قرآنی بود. او از بزرگان اسلام بود، اما نسبت به مواضع سیاسی او درباره‏ی عثمان و امویان و مسایل حکومت و خلافت، نظرهای متناقضی ابراز شده است. به لحاظ علمی، به او «حبر امت» می‏گفتند. او در اواخر عمر نابینا شده بود. در سال 68 هجری، در فتنه پسر زبیر، در طائف درگذشت، در حالی که هفتاد سال عمر داشت و محمد حنفیه بر او نماز گزارد.