قوم تبع چه کسانی بودند؟
قوم «تبّع» چه کسانى بودند؟
تنها در دو مورد از قرآن مجید واژه «تُبَّع» آمده است، یکى در آیه 37 سوره «دخان» و دیگرى در آیه 14 سوره «ق» آنجا که مى گوید: وَ أَصْحابُ الْأَیْکَةِ وَ قَوْمُ تُبَّع کُلٌّ کَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِیدِ: «و اصحاب الایکه (قوم شعیب)، و قوم تبّع، هر یک از آنها فرستادگان الهى را تکذیب کردند و وعده عذاب درباره آنان تحقق یافت»!
«تُبَّع» یک لقب عمومى براى ملوک و شاهان «یمن» بود، مانند «کسرى» براى سلاطین «ایران»، و «خاقان» براى شاهان «ترک»، و «فرعون» براى سلاطین «مصر»، و «قیصر» براى سلاطین «روم».
این تعبیر (تُبَّع) از این نظر بر ملوک «یمن» اطلاق مى شد که مردم را به پیروى خود دعوت مى کردند، یا یکى بعد از دیگرى روى کار مى آمدند.
ولى ظاهر این است که قرآن از خصوص یکى از شاهان «یمن» سخن مى گوید، (همان گونه که فرعون معاصر موسى(علیه السلام) که قرآن از او سخن مى گوید، شخص معینى بود) و در بعضى از روایات آمده که نام او «اسعد ابوکرب» بود.
جمعى از مفسران معتقدند: او شخصاً مرد حق جو و مؤمنى بود، و تعبیر به قوم «تُبَّع» در دو آیه از قرآن را دلیل بر این معنى گرفته اند، زیرا در این دو آیه از شخص او مذمت نشده، بلکه از قوم او مذمت شده است.
روایتى که از پیامبر(صلى الله علیه وآله) نقل شده نیز شاهد این معنى است، در این روایت مى خوانیم که: لاتَسُبُّوا تُبَّعاً فَإِنَّهُ کانَ قَدْ أَسْلَمَ: «به «تُبَّع» بد نگوئید، چرا که او اسلام آورد».
و در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) آمده است: إِنَّ تُبَّعاً قالَ لِلْأَوْسِ وَ الْخَزْرَجِ کُونُوا هاهُنا حَتّى یَخْرُجَ هذَا النَّبِىُّ، أَمّا أَنَا لَوْ أَدْرَکْتُهُ لَخَدَمْتُهُ وَ خَرَجْتُ مَعَهُ: «شما در اینجا بمانید تا این پیامبر خروج کند، اگر من زمان او را درک مى کردم کمر خدمت او را مى بستم، و با او قیام مى کردم»!.
در روایت دیگرى آمده است: هنگامى که «تُبَّع» در یکى از سفرهاى کشورگشائى خود، نزدیک «مدینه» آمد، براى علماى یهود که ساکن آن سرزمین بودند، پیام فرستاد که من این سرزمین را ویران مى کنم تا هیچ یهودى در آن نماند، و آئین عرب در اینجا حاکم شود.
«شامول» یهودى، که اعلم علماى یهود در آنجا بود گفت: اى پادشاه ! این شهرى است که هجرتگاه پیامبرى از دودمان اسماعیل(علیه السلام) است که در «مکّه» متولد مى شود، سپس بخشى از اوصاف پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را برشمرد، «تُبَّع» که گویا سابقه ذهنى در این باره داشت گفت: بنابراین من اقدام به تخریب این شهر نخواهم کرد.
حتى در روایتى در ذیل همین داستان آمده است که، او به بعضى از قبیله «اوس» و «خزرج» که همراه او بودند دستور داد: در این شهر بمانید، و هنگامى که پیامبر موعود خروج کرد، او را یارى کنید، و فرزندان خود را به این امر توصیه نمائید، حتى نامه اى نوشت و به آنها سپرد، و در آن اظهار ایمان به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) کرد.
نویسنده «اعلام قرآن» چنین نقل کرده است: «تبّع یکى از پادشاهان جهان گشاى «یمن» بود که تا «هند» لشکرکشى کرد، و تمام کشورهاى آن منطقه را به تصرف خویش درآورد. ضمن یکى از لشکرکشى ها وارد «مکّه» شد، و قصد داشت «کعبه» را ویران کند، بیمارى شدیدى به او دست داد که اطباء از درمان او عاجز شدند.
در میان ملازمان او جمعى از دانشمندان بودند، و رئیس آنان حکیمى به نام «شامول» بود، او گفت: بیمارى تو به خاطر قصد سوء درباره خانه «کعبه» است، و هرگاه از این فکر منصرف گردى و استغفار کنى، شفا خواهى یافت.
«تُبَّع» از تصمیم خود بازگشت و نذر کرد خانه «کعبه» را محترم دارد، و هنگامى که بهبودى یافت، پیراهنى از «بُرد یمانى» بر «کعبه» پوشانید».
«در تواریخ دیگر نیز داستان پیراهن «کعبه» نقل شده، به اندازه اى که به حد تواتر رسیده است، این لشکرکشى و مسأله پوشاندن پیراهن به «کعبه» در قرن پنجم میلادى اتفاق افتاده، و هم اکنون در شهر مکّه، محلى است که «دار التّبابعة» نامیده مى شود».
ولى به هر حال، بخش عمده سرگذشت شاهان «تبابعه یمن»، از نظر تاریخى خالى از ابهام نیست، چرا که درباره تعداد آنها، و مدت حکومتشان، اطلاعات زیادى در دست نداریم، و گاه به روایات ضد و نقیض در این زمینه برخورد مى کنیم، آنچه بیشتر در کتب اسلامى اعم از تفسیر و تاریخ و حدیث مطرح شده، پیرامون همان سلطانى است که قرآن در دو مورد به او اشاره کرده است.(1)
1. تفسیر نمونه، جلد 21، صفحه 207.
