خاطره ای از استاد همایی(درج شده در کیهان بچه ها)
به نام خدا
استاد جلال الدین همایی
بیژن شهرامی
استاد جلال الدین همایی فرزند طرب شیرازی و نوه همای شیرازی در تیرماه سال 1278 خورشیدی در محله پاقلعه اصفهان به دنیا آمد،نزد پدر،مادر و عمویش درس قرآن و ادب فارسی خواند تا در شش سالگی که به دبستان"حقایق" و سپس مدرسه"قدسیه" می رود دست خالی نباشد.
او در میان درس های دبستانی به ریاضی علاقه زیادی داشت و این نوید آن را می داد که در آینده ریاضیدانی بزرگ خواهد شد.
جلال الدین مدتی بعد - برای بیست سال- شاگرد عالمان دینی اصفهان شد که ثمره آن حفظ قرآن،آموختن علم فقه و رشد اخلاقی بود.او به شعر هم علاقه داشت و به "سنا" تخلص می کرد.
استاد مدتی بعد به تهران آمد و در دانشکده حقوق دانشگاه تهران به تدریس پرداخت ضمن آن که آثار سودمند بسیاری نوشت مثل "غزالی نامه"،"مولوی نامه"،"اسرار و آثار واقعه کربلا"و...
آفتاب عمر علامه همایی سرانجام در تیرماه سال 1359 خورشیدی غروب کرد.دو بیت زیر از آخرین سروده های اوست:
یا رب به در تو آمدم شرمنده
از بار گناه سر به زیر افکنده
من بنده عاصیم،تو مولای کریم
عفو از تو روا بود،گنه از بنده
***
«سلام پدر،مثل این که سراغم را گرفته اید؟»
«بله فرزندم.بیا بنشین برایت زحمت دارم.»
«اوه،چه قدر پول!»
«باید دوازده هزارتومان باشد!»
«دوازده هزار تومان؟چه قدر زیاد!»
«حق التألیف کتاب است.»
«کدام کتاب؟»
«مولوی چه می گوید.»
«حالا با این همه پول می خواهید چه کار کنید؟»
-
«زحمتی بکش آن را بین فقرا و کسانی که برایشان مقرری ماهانه در نظر گرفته ام پخش کن.»
منابع:
شرح حال استاد جلال الدین همایی به قلم خود ایشان، نشریه ادبیات و زبانها، تیر ۱۳۴۴ شماره۱۹ .
همای ادب،محمدحسین ریاحی، نشریه علوم اجتماعی اصفهان، تابستان ۱۳۷۵.
همایی‌نامه،مهدی محقق
زندگی‌نامه استاد همایی،دکتر محمد خوانساری
