ناسزا

جناب غزالی در کیمیای سعادت مینویسد: اندر دوزخ کسان باشند که از دهان ایشان پلیدى همى رود چنان که از گند آن همه دوزخیان به فریاد آیند و گویند این کیست؟ گویند این آنست که هر کجا سخن فحش و پلید بود دوست داشت و خود همى می گفت.

این نشان می دهد که حتی در قرن پنجم هجری نیز، فحاشی و ناسزاگویی یکی از خلقیات ناپسند ایرانیان بوده و به قدری عمومیت داشته که فیلسوفی همچون غزالی را بر آن داشته تا در نکوهش و مذمت آن سخن بگوید و پندها بدهد.
البته این نوع سخن گفتن و ناسزا در تمامی دنیا بوده است و چه بسا در دیگر نقاط جهان از ایران به مراتب بدتر وبیشتر بوده است!