حکایتی از عوفی

در روزگار پیشین صیادی بود، هر 
روز برون آمدی و مرغان را بگرفتی
 و بکشتی. روزی سرمایی عظیم بود
، به صحرا رفته بود و مرغان را گرفته
 بود و پر و بال ایشان را می‌کند، و از 
غایت سرما آب از چشم او می‌دوید.
یکی از آن مرغان گفت: «بیچاره مردی
 حلیم است و رحیم‌دل، بر ما می‌گرید.»

دیگری گفت: «در گریۀ چشمش
 منگر، در فعل دستش نگر!»

سدید الدین محمد عوفی