مسافر ناشناس

 

قافله ای از مسلمانان در راه مکه به مردی برخوردند که با آنها آشنا بود. آن مرد در ضمن صحبت با آنها متوجه شخصی  شد که سیمای صالحین را داشت و با چابکی و نشاط مشغول خدمت و رسیدگی به کارهای اهل قافله بود. در لحظه ی اول او را شناخت و با کمال تعجب پرسید:

این شخصی را  می شناسید؟

- نه، او را نمی شناسیم. این مرد در مدینه به قافله ی ما پیوست. مردی صالح و پرهیزگار است. ما از او تقاضا نکرده ایم که برای ما کاری انجام دهد، ولی او خودش مایل است که در کارهای دیگران شرکت کند و به آنها کمک بدهد.

- معلوم است که نمی شناسید، اگر می شناختید این طور گستاخ نبودید، هرگز حاضر نمی شدید مانند یک خادم به کارهای شما رسیدگی کند.

- مگر این شخص کیست؟

-  علی بن الحسین زین العابدین است.

جمعیت، آشفته بپاخاستند و خواستند برای معذرت دست و پای امام را ببوسند.

آنگاه به عنوان گله گفتند: «این چه کاری بود که شما با ما کردید؟ ! ممکن بود خدای ناخواسته ما جسارتی نسبت به شما بکنیم و مرتکب گناهی بزرگ بشویم.» 

امام فرمودند: من عمدا شما را که مرا نمی شناختید برای همسفری انتخاب کردم، زیرا گاهی با کسانی که مرا می شناسند مسافرت می کنم، آنها به خاطر رسول خدا زیاد به من عطوفت و مهربانی می کنند، نمی گذارند که من کاری انجام دهم از این رو مایلم همسفرانی انتخاب کنم که مرا نمی شناسند و از معرفی خودم هم خودداری می کنم تا بتوانم به سعادت خدمت به آنان نائل شوم. داستان راستان