این همه لطافت

یادی از یکی از بندگان خوب خدا

ماه محرم و صفر سپری شد و با خودش مردی را برد که انصافاً خادم الحسین(ع) بود.

امین الله کارخانه ای معروف به امیر بازنشسته ارتش بود و تمام صبح زودهای این دو ماه در مسجد ملاحسن کنگاور سینی های صبحانه را توزیع می کرد و در پی آن چای شیرین و نهایتاً چای تلخ.

جوان و حتی میانسال هم نبود اما بی تکبر از همه پذیرایی می کرد از طفل کم سن و سال تا پیرمرد سالخورده.مزاح، چاشنی کارش بود که ضمن تعارف چای می گفت:اینها روی دستم مانده اند!یا می گفت:چای بخورید تا سختگیتان رفع شود!(خستگی ناشی از خوردن صبحانه!)

دهه آخر صفر خبر آمد که دعوت حق را لبیک گفته است،یاد شب قبلش افتادم که برای نماز به مسجد صاحب الزمان(ع)آمده بود و برخلاف صبح ها که پذیرایی می کرد می نشست و با برداشتن دو تا استکان کوچک چای به شوخی می گفت:برمی دارم تا حمل سینی چای برایتان راحت تر شود.

نزدیکانش نقل کردند که در بیمارستان و با شوک چشمانش را باز کرد و از سر مزاح گفت:خوب شد که نمردم!

او رفت و من به این می اندیشم که شیفتگان حسین(ع) این همه لطافت را از کجا آورده اند؟