امام هادی علیه السلام

طبرسی می‌نویسد: متوکل سخت در تلاش بود تا شخصیت امام را نزد مردم پایین آورد. (1)

مسعودی مورخ مشهور نمونه‌ای از برخوردهای امام با متوکل را اینگونه آورده است:

به متوکل گزارش دادند که در منزل امام هادی(علیه‌السلام) ادوات جنگی و نامه‌هایی از شیعیانش به او وجود دارد. او دستور داد تا عده‌ای از سربازان و مأموران - نابهنگام و غافلگیرانه - به منزل امام هادی (علیه السلام) حمله برند. وقتی وارد خانه شدند، ایشان را در اطاقی که زیرانداز آن از شن و ماسه بود تنها یافتند، در حالی که در را بر روی خود بسته، لباسی پشمینه بر تن کرده، روپوشی بر سر انداخته و آیاتی از قرآن در مورد وعد و وعید را زمزمه می‌کرد

امام هادی(علیه السلام) را در همان حال نزد متوکل آوردند. وقتی امام هادی(علیه السلام) به مجلس متوکل وارد شد، او جام شرابی در دست داشت، متوکل آن حضرت را در کنار خود جای داد و پیاله‌ای به طرف او گرفت و گفت: بنوش. امام عذر خواست و فرمود: گوشت و خون من تا به حال با شراب آلوده نشده است. آنگاه متوکل خواست تا آن حضرت شعری که او را به وجد و نشاط آورد برایش بخواند. امام فرمود: کمتر شعر می‌خوانم. اما متوکل اصرار ورزید و آن حضرت این اشعار را برایش خواند:

"بر بلندای کوهها شب را به سحر آوردند، در حالی که مردان چیره و نیرومندی از آنان پاس می‌دادند، ولی آن قله کوهها برایشان سودی نبخشید."

"از پناهگاه‌هایشان پایین کشیده شدند و در زیر خاک سیاه قرار گرفتند و چه بد جایی را برای رحل اقامت برگزیدند."

"پس از آن که در قبرهای خود قرار گرفتند، فریادزنی بر آنها بانک زد: کجا رفت آن بازوبندها، کو آن تاج‌ها، و کجاست آن زر و زیورها."

"کجا رفت آن چهره‌ها که با ناز و نعمت پرورش یافته و مقابل آنها پرده‌های گرانبهای نازک آویخته بودند."

" هنگامی که این سؤال از آنها می‌شود، قبرهایشان از طرف آنها جواب می‌دهد: آن چهره‌ها هم اکنون محل آمد و شد کرم‌های لاشخوار شده‌اند."

عمرهای دراز، خوردند و آشامیدند و اکنون پس از آن همه عیش و نوش، خود خوراک کرم‌ها شده‌اند."

"چه بسیار کاخ‌ها ساختند که آنها را در برگیرد، ولی سرانجام آن کاخ‌ها و عزیزان خود را واگذاشتند و در گذشتند."

"چه بسیار اموالی که روی هم انباشته کردند، ولی آن را برای دشمنانشان بر جای گذاشتند و زندگی را بدرود گفتند."

"عاقبت نشیمن‌گاه‌های آنان به ویرانی گرایید و به حال خود رها شد و ساکنان آن کاخ‌ها به سوی قبرهایشان شتافتند."

امام هادی (علیه‌السلام) با این اشعار، تمامی حاضران را تحت تأثیر قرار داد؛ حتی شخص متوکل از کثرت گریه صورتش خیس گردید. آنگاه خلیفه دستور داد بساط شراب را برچینند. سپس دستور داد امام را با احترام به خانه‌اش بازگردانند. (2)

 

منابع:

1- اعلام الوری، ص 438.

2- مروج الذهب، ج 4، ص11.

شعری مناسبتی از استاد

                            امام باقر ^{علیه السلام}

دریایی از علم

در سینه اش داشت

خورشیدی انگار

در چهره اش داشت

         *

حرفی که می زد

همچون شکر بود

ارزنده تر از

همیان زر بود

        *

یک عمر،خود زد

جالیز را بیل

از میوه پر کرد

با دست زنبیل

        *

شب برد آن گاه

با روی پنهان

آن را برای

نیازمندان

        *

امام باقر^(ع)

آری چنین بود

سلام بر او

که بهترین بود.                          

بی دلی در همه احوال خدا با او بود...

استاد:این مطلب از آقای الهی قمشه ای است:

هر ادمی در زندگی باید کسی رو داشته باشد

که حس کنه با نبودنش دنیاش خراب میشه

اگر در طول زندگی همچین کسی رو پیدا نکردی ،

بدون اصلا زندگی نکردی

فقط عمرتو هدر دادی 

 

"استاد الهی قمشه ای"

شعر فارسی بر ایوان علی علیه السلام

بر ایوان طلای امیرمؤمنان علی علیه السلام این بیت شعر را خواندم:

زائرین درگهت را بر در خلد برین

می دهند آوازطبتم فادخلوها خالدین

 

انتظار

برگرد که بر بهارمان می خندند

                   یک عده به حال زارمان می خندند

آنقدر نبودنت به طول انجامید

                      دارند به انتظارمان می خندند

سپهر

استاد:حکیم نظامی می فرماید:

به چشم خویش دیدم بر گذرگاه                
که زد بر جان موری مرغکی راه 
هنوز از صید، منقارش نپرداخت                
که مرغی دیگر آمد کار او ساخت
سپهر، آیینه عدل است، شاید                
که هر چه از تو بیند وانماید...

یعنی آسمان مثل آیینه است و بازتاب دهنده اعمال ماست...

مادر2

خداوند محبت را هفتاد قسم کرده یک قسمت را بین مادران دنیا تقسیم فرموده و شصت و نه تا را هم برای خودش نگه داشته است.

 

مادر

 

آیت الله مجتهدی از قول استادش آیت الله برهان می فرمود:اگر می خواهید رنج مادر را درک کنید شب دو عدد آجر به شکم ببندید و بخوابید!

 

 

چراغ برافروزید...

جمله معروفی است که چه قدر به تاریکی لعنت می فرستید؟چراغی برافروزید!

بهار

امام علی (علیه السلام ) فرموده اند:

«... و انشر علینا رحمتک بالسحاب المنبعق و الربیح المغدق، و النبات المونق، سحا و ابلا، تحیی به ما قد مات، و ترد به ما قد فات....

خدایا رحمت خود را با ابر پرباران و بهار پر آب و گیاهان خوش منظر شاداب بر ما نازل فرما، بارانی درشت قطره بر ما فرو فرست که مردگان را زنده و آنچه از دست ما رفته به ما بازگرداند. »

نهج البلاغه،  ص222، خطبة 115.