وکیلی تازه کار در دفترش نشسته بود.اولین مشتری که آمد گوشی را برداشت و این طور وانمود کرد که دارد با کسی صحبت می کند که وقت ندارم مشتریهایم زیاد است و مانند این...
یک ربع بعد رو کرد به طرف که امری دارید؟
گفت:بله مامور مخابراتم آمده ام تلفنتان را وصل کنم!
بعد از برقراری روابط رسمی ایران و تایلند در ۲۵ نوامبر سال ۱۹۹۵(4/9/1333) ، علی اصغر حکمت، سفیر ایران در هند، به عنوان اولین سفیر اکردیته ایران در تایلند برگزیده و عازم این کشورشد.دکتر علی اصغر حکمت» از رجال با تجربه کشور بود که بارها بمقام وزارت و از جمله دوبار در سالهای 1327 و 1337 شمسی به مقام وزیر خارجه برگزیده شد .
به دلیل شخصیت فرهنگی حکمت یکی از فعالیت های وی در مدت کوتاه اقامت در بانکوک دیدار با مسلمانان بود. وی در خاطرات روز دوشنبه 20 اسفند 1335 خود در شرح دیدار با اهل سنت چنین می نویسد:
«... به مسجد اهل سنت و جماعت که در محله دور دست شهر واقع است رفتم. مسجد تمیزی است بنام (دارالعابدین)، امام جماعتی هم داشته و منبر و محراب و بلندگو و مجموعه ای از قرآن شریف وجود داشت. تیمناً یک حزب سوره مبارکه یس تلاوت کردم. بعد از آن قدری با حضرات صحبت کرده از حال و احوال آنها جویا شدم. معلوم شد مسلمانان در حدود پنجاه هزار نفر هستند در جنوب. تعدادی مسجد در جزیره مالایا میباشد. در شمال مسلمان کم است. چهار نفر وکیل دارند که تازه برای پارلمان انتخاب شده اند بعد از آن تودیع کرده بیرون آمدیم»
حکمت در طول اقامت خود در تایلند یکروز هم برای زیارت مقبره شیخ احمد قمی و همچنین دیدار با مسلمانان و آثار تاریخی به شهر «آیوتایا» پایتخت قدیم تایلند در شمال بانکوک سفر کرد. دانشگاه تربیت معلم شهر آیوتایا پایتخت سابق تایلند دارای بنائی است که در آن از عناصر معماری ایرانی اسلامی استفاده شده وقدمت ساخت بقعه آن به اواسط دهه 1990 می رسد. این بنا که مقبره یکی از بزرگان مهاجر ایرانی بهنام شیخ احمد قمی است دارای گنبد تذهیب شدهای است که یادآور بناهای تاریخی ایران می باشد. از تابلوئی که در کناراین مقبره وجود دارد می توان دریافت که مقبره متعلق به شیخ احمد قمی ملقب اولین شیخ الاسلام تایلند می باشد. حکمت در مورد این سفر می نویسد:
«شهر آیودیا در 150 مایلی شمال بانکوک واقع شده و جاده آسفالته آباد همه جا از کنار مزارع برنج عبور می کند و خانه های چوبی دهقانان که مانند مازندران ایران در زمین برجسته روی ستونهای چوبی بنا کرده اند جلب توجه می نمود.»
(در انجمن مسلمانان آیودیا) نطق های متعددی به زبان تایلندی می کردند که با « السلام علیکم و رحمه الله » شروع می شد و به والسلام ختم می شد. از من نیز تقاضا کردند که چند کلمه ای برای آنها صحبت کنم. تشویق نمودم که سعی کنند قرآن شریف بزبان تایلندی ترجمه شود ... نهار غذای سیامی از برنج، سبزی و اردک تهیه کرده بودند صرف شد. ولی بسیار ساده و بسیط و بی تکلف بودند ... »
حکمت در شب نیمه شعبان نیز به مسجد بُهره ها یا شیعیان اسماعیلی بانکوک رفته و ذیل وقایع روز 24 اسفند 1335 ماجرای این دیدار را چنین شرح میدهد:
«ساعت پنج عثمان که جوان مسلمانی است آمده به اتفاق یک نفر جوان دیگر ما را به مسجد شیعیان هدایت نمود که در ساحل یسار رود و در شهر واقع شده و راه کج و معوجی دارد اما (خود مسجد) بسیار نظیف و پاکیزه است. دیوارها را بنام خمسه طاهره (پنج تن) تزئین کرده بودند. مسجد متعلق به جماعت بُهره هاست. شیخی به نمایندگی مولانا طاهر سیف الدین آنها را امامت می نماید. امشب به مناسبت نیمه شعبان به عرف شیعیان جمع می شدند. شیخ ما را بمنزل خود دعوت نمود و خیلی مهربانی و ادب و پذیرائی کرد»
وی در آنجا با شخصی بنام سید محمود از شیعیان تایلند ملاقات کرده که می گفت اجدادش از ایران آمده اند و احتمالاً از شیعیان اسماعیلی بوده است.
حکمت دیداری هم با شیعیان امامیه تایلندی در بانکوک بعمل آورده و مطلب جالبی از آنان نقل مینماید که نشان میدهد که تشیع امامیه در اصل از ایران به تایلند رفته است:
«
ساعت پنج به امامباره شیعیان رفتم. جماعت قلیلی در حدود سی چهل نفر شیعه امامیه هستند که قیافه آنها بخوبی نشان میدهد که ایرانی الاصل هستند. متأسفانه فارسی جز کلمه «پنج تن» چیز دیگر نمی دانستند. آثار قدیمی به شبیه کربلا ساخته اند که در آنجا پنج شمع به نام مبارک «پنج تن» روشن کردم. کلاه مخصوص دارند که می گویند در قدیم پادشاه رامای چهارم آن را برای جماعت (شیعه) وضع کرده است. یک نمونه از کلاه به یادگار اهداء کردند ... در آنجا می گفتند سیصد سال قبل جد اعلای آنها به نام شیخ احمد از ایران مهاجرت به سیام کرده است»
وی در چند جای دیگر نیز به این موضوع اشاره کرده است. از جمله هنگام شرح ضیافت رسمی وزیر خارجه تایلند که بافتخار وی ترتیب داده شده بود، می نویسد:
«ساعت هشت بر حسب دعوت پرنس «وات» وزیر امور خارجه برای شام به عمارت وزارت خارجه رفتم که سابقاً یکی از قصور سلطنتی بوده است و ضیافت مجللی بود. دوازده نفر از رؤسای وزارت خارجه هم بودند. شام عالی تهیه شده بود. (وزیر خارجه) در سرشام نطقی ایراد کرده ... و در نطق خود اشاره به روابط قدیم ایران و سیام نمود و از خانواده قدیم موسوم به بوناگ (Bonnag) صحبت نمود که در اوایل قرن شانزدهم (از ایران) به این مملکت آمده و بمقامات عالیه رسیده اند از جمله گفت خانم من هم از آن خانواده است»
آقای حکمت همچنین از رئیس شورای دربار تایلند مطلبی در همین زمینه نقل می کند و می نویسد:
«وی می گفت یک خانواده ایرانی در قرن شانزدهم به این مملکت آمده و اکنون فرزندانشان جزو رجال و محترمین این کشوراند و یکی از ایشان بعد از پادشاه رامای چهارم چند صباحی نایب السلطنه گردید»
شاید این اولین باری است که در نوشته های فارسی از شیخ احمد قمی و جریان مهاجرت وی به سیام ذکری شده است و احتمالاً تا آنموقع به زبان فارسی مطلبی در این زمینه منعکس نشده است.
نخستین سفیر ایران اگرچه سیامی ها را مردمانی بسیار مهربان و مؤدب اما «خیلی مادی» توصیف می کند با این وصف در مورد دندانپزشکی که در آنجا او را معالجه کرده بود می نویسد:
«بعد از ظهر نیز مختصر اتفاقی برای دندان افتاد که مجبور به مراجعه به دندانساز شدم مرد خوب و مهربان و مؤدبی بود. همینکه دانست این بنده اهل یونیورسیته [دانشگاه] هستم خیلی مهربانی کرد و دندان را مجاناً اصلاح نمود. هر چه تکلیف کردم [پول] قبول ننمود»
وی گزارش مفصلی نیز درباره تایلند تهیه کرده که اولین شرح علمی و مستند درباره این کشور است. در این گزارش شاید برای اولین بار در ایران به جای «سیام» از «تایلند» شاید برای اولین بار در ایران استفاده شده است. بخش عمدة این گزارش با عنوان «مملکت تایلند» در نشریه وزارت امور خارجه در فروردین 1336 ش منتشر شده است.
